Jest rok 1354. Powstaje miasto Rzeszów z nadania Kazimierza Wielkiego. Dziedzic Rzeszowa Jan Pakosław, rodem ze Stróżysk otrzymuje we władanie obszar ciągnący się od wsi Dąbrowy na pograniczu ziemi sandomierskiej, aż po wieś Leżajsk, dalej wzdłuż ziemi rosyjskiej, aż po zamek czudecki. W tym właśnie obszarze znajduje się nieznana jeszcze z nazwy wieś Piotraszówka(Pietraszówka). Wobec braku dokumentu lokacyjnego, nie można określić powstania osady, ani też wymienić imiennie jej założyciela. Można natomiast zawężyć okres jej powstania do II połowy XIV wieku, konkretnie zaś wskazać na lata 1354-1373. Pierwsza data oznacza powstanie miasta, druga zaś jest pierwszą udokumentowaną informacją na temat Piotraszówki.

    Pierwsza faza istnienia wsi Piotraszówka nie jest dostatecznie poznana. Dopiero w 1417 słyszy się po raz pierwszy o Mikołaju Piotraszewskim (od jego nazwiska pochodzi nazwa miejscowości), którego aktywność gospodarcza i polityczna dostarczyła wielu informacji także do dziejów wsi, której był dziedzicem od co najmniej 1478 roku. Należał on do grupy drobnej szlachty a wyposażył parafię m.in. w pierwszy drewniany kościół p.w. św. Klemensa i św. Doroty Dziewicy. Sprowadził też księdza na powstałą parafię, a był nim Wacław ze Słomnik koło Krakowa. W połowie XV w. zakupił on również dzwon do kościoła, wykonany w Krakowie, w pracowni J. Freudenthala.

    W połowie XVI w. dobra te kupił Mikołaj Spytek Ligęza. Następnie od 1650 r. do 1724 r. należały one do Ustrzyckich. Po nich nabył je Teodor Konstanty Lubomirski, wojewoda krakowski, który chciał stworzyć we wsi ośrodek równorzędny Rzeszowowi i w tym celu zaplanował jej rozbudowę. Chcąc zabezpieczyć gospodarkę tych dóbr, wystarał się u Augusta II Sasa o nadanie praw miejskich dla wsi Piotraszówka. Jednocześnie tego samego dnia 16 czerwca 1728 roku, została zmieniona nazwa miejscowości z Piotraszówka na BOGUCHWAŁA. Zbudował on w latach 1725-1729 zespół kościelno-pałacowy istniejący do dzisiaj oraz murowany kościół (obecnie stary kościół w Boguchwale), a obok niego plebanię.

Nowy, murowany kościół stanął w miejscu rozebranego drewnianego. Budowa trwała nieco ponad 2 lata (1725-1727). Nie udało się precyzyjnie ustalić wykonawców świątyni. Wiele wskazuje na to, iż mogli to być murarze, cieśle z pobliskiego Głogowa, miasteczka należącego do Lubomirskich. Jeśli chodzi o prace wykończeniowe wewnątrz świątyni to wykonali je rzemieślnicy z Kolbuszowej. Kościół jest ozdobiony malowidłami figuralnymi i ornamentalnymi, znajdują się w nim także liczne rzeźby. Plebania zaś w zamierzeniu Lubomirskiego była uzupełnieniem architektonicznej kompozycji zespołu pałacowego. Kościół murowany poświęcony został przez bpa Andrzeja Pruskiego, sufragana przemyskiego, w dniu 31.08.1729 r. Nadano mu wezwanie św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Następnie Boguchwała została sprzedana w 1763 r. gen. Pawłowi Starzyńskiemu, a po nim kupili ją Straszewscy.  

Za czasów rodziny Straszewskich została zbudowana w 1867 roku przez Henryka Straszewskiego kaplica na cmentarzu, (powstanie cmentarza rokuje się na przełomie XVIII i XIX wieku, gdyż brak jest dokładnych materiałów źródłowych na ten temat). Kaplicę wybudowano z cegły, z dobudowanym na zewnątrz wejściem do krypty. Ściany zdobią malowidła, w których dominuje motyw Maryi i Chrystusa. Znajduje się tam drewniany ołtarz z obrazem Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego. Na ścianach są inskrypcje z czarnego granitu osób tam pochowanych.

W czasie gdy Straszewscy byli właścicielami majątku boguchwalskiego, znacznie obniżyła się wartość ekonomiczna i na skutek tego zadłużenia Boguchwała została zlicytowana w dniu 30.07.1901 r. Zadłużony majątek przeszedł tegoż dnia w ręce Zenona Suszyckiego. Po jego śmierci, żona Suszyckiego sporządziła testament, w którym wypełniła wolę zmarłego męża, aby przeznaczyć majątek Boguchwała na cele naukowe. Na tych gruntach powstała w 1921 roku Fundacja Naukowo-Rolnicza Zenona i Wandy Suszyckich. W zamyśle fundatorów w Boguchwale miała powstać uczelnia rolnicza. W 1943 roku fundacja ta została zlikwidowana, a następnie przejęta na rzecz Generalnego Gubernatorstwa. Po zakończeniu działań wojennych w tej części kraju, dnia 6 października 1944 roku, majątek boguchwalski został objęty przepisami o reformie rolnej. W dalszej perspektywie oznaczało to, że zostanie on przejęty na rzecz Skarbu Państwa. Stało się tak 7 grudnia 1944 roku.

Parafianie wraz z proboszczem śp. ks. Stefanem Pelcem podjęli w listopadzie 1983 roku myśl budowy nowego kościoła (obecnie główny kościół). Projekt tegoż kościoła wykonał architekt Adam Gustaw z Rzeszowa. Dnia 17 maja 1986 roku bp Stefan Moskwa, sufragan przemyski, poświęcił plac pod budowę świątyni. Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego, której dokonał bp Bolesław Taborski odbyła się 30 sierpnia 1987 roku. Budowę ukończono 25 listopada 1989 roku.

Kościół jest p.w. św. Stanisława Biskupa, a został poświęcony 2 września 1990 roku przez biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka. Element, którego nie da się przeoczyć to znajdująca się na froncie kościoła figura Matki Bożej Niepokalanej, którą wykonał artysta Piotr Kida z Rzeszowa. W świątyni znajdują się przepiękne 35 głosowe organy.

 

 Ołtarz główny, który został zrobiony już za probostwa ks. Stanisława Rydzika przedstawia figurę Chrystusa umierającego na krzyżu, a boczny ołtarz po prawej stronie poświęcony został Matce Boskiej Częstochowskiej.

Ks. Proboszcz Stanisław Rydzik przeprowadził także kapitalny remont zabytkowej plebanii liczącej już 279 lat, oraz restaurację zabytkowej, zbudowanej w stylu neogotyckim Kaplicy Grobowej, na cmentarzu parafialnym. 2 listopada 1999 roku ks. bp Kazimierz Górny, ordynariusz rzeszowski poświęcił odnowioną kaplicę.

Obecnie trwa generalny remont starego kościoła. Konserwatorzy odnawiają wnętrze obiektu sakralnego. W 2004 został zmieniony dach świątyni. następnie w 2006 roku elewacja starego kościoła, a rok później jego obejście. Na przełomie 2007/08 roku został wyremontowany dom parafialny, zamieszkiwany przez księży i siostry zakonne. W ciągu kilku lat zmieniło się wnętrze nowej świątyni. Wykonano ołtarze boczne oraz oświetlenie głównej gwiazdy.